Ponownie zatrudnieni na lubelskim rynku pracy

We współczesnych wnętrzach znaleźć się może miejsce nie tylko na rośliny pnące, które traktuje się „na plask”, lecz, i inne, które nie zajmuję dużo miejsca, a daję niezastąpione efekty zarówno ze względu na kształt, jak i barwę.

Wiele jest takich gatunków, jednak do wnętrz, zwłaszcza mieszkal­nych, polecać należy te, które zbytnio się nie rozrastają, a tylko ro­sną pionowo dzięki sztywnym łodygom lub liściom.

Tu wymienić można w pierwszym rzędzie rozpowszechnioną już dziś roślinę Sansevierla trifasciata – o polskiej nazwie sansewieria lub wężownica. Ma ona sztywne, zielone liście, dochodzące do dłu­gości 1 m, o szerokości kilku centymetrów (4-5 cm).

Najbardziej godna polecenia jest sansewieria o liściach obrze­żonych kremowymi paskami – Sansevieria trifasciata – Laurentil. Żywozielony, nieco błyszczący kolor liści w zestawieniu z barwą pasków stanowi jej główną cechę dekoracyjną, a wyraźnie pionowy wzrost decyduje o ciekawej sylwecie ogólnej. Ma niewielkie wyma­gania w stosunku do warunków lokalowych, znosi dobrze oddalenie od promieni słońca, a najlepiej odpowiada jej ziemia darniowo- -Inspektowa z dodatkiem plasku (3:3:1). Okazy starsze o liściach żółto obrzeżonych rozmnaża się rozdzielając roślinę podczas przesa­dzania na wiosnę,

Taką wysoką, pionową roślinę najlepiej postawić na podłodze lub niewysokim meblu. Ze względu na szybkie rozrastanie się sansewierii, wybrać należy większy pojemnik; może być nawet o kształcie nie­regularnym, na nóżkach lub ustawiony na podstawkach.

Doskonale wydoje się połączenie wężownicy z bluszczem, trzykrot­kę kolorowe bądź też z chlorofytum. Kontrast barwy i pokroju znaj­duje tutaj pełne zastosowanie. Tego rodzaju kompozycja nadaje się nie tylko do wnętrz mieszkalnych, lecz również biurowych i in­nych. Wymienione w zestawieniu rośliny nie są wymagające ani pod względem oświetlenia, ani też wyższych temperatur.

Do świetlic, sal szkolnych oraz większych pomieszczeń biurowych polecić można monsterę – Monstero deliciosa, znaną również pod nazwą filodendron. Główną ozdobą tej rośliny są duże, docho­dzące do 40 cm, skórzaste, lśniące liście o nieregularnych wcięciach i otworach. Nie wymaga ona słońca, udaje się nawet lepiej z dala od promieni słonecznych, najlepiej czuje się w temperaturze 12-20° C.

Filodendron rozmnaża się z sadzonek wierzchołkowych: ucina się wierzchołki rośliny i umieszcza w torfie z dodatkiem piasku (1 •’ 1). a następnie sadzi do mieszanki złożonej z ziemi liściastej, kompo­stowej, torfu i piasku (3 : 3 : 2 :1).